ای کمیل خانواده ات را فرمان ده که روزها در به دست آوردن بزرگواری ، و شب ها در رفع نیاز خفتگان بکوشند. سوگند به خدایی که تمام صداها را می شنود . هرکس دلی را شاد کند، خداوند از آن شادی لطفی برای او قرار دهد.

که به هنگام مصیبت چون اب زلالی براو باریدن گرفته و تلخی مصیبت را بزدایدچنان که شتر غریبه را از چراگاه دور سازند.

حکمت 257 نهج البلاغه

امام علی (علیه السلام):ازرمیدن نعمتها بترسید ،

چراکه هرگریخته ای  باز نمی گردد

نهج البلاغه حکمت 246

” بسم الله الرحمن الرحیم “

اميرمؤمنان، علي ابن ابیطالب “عليه السلام” مي فرمايند:

«برخي از نيکوترين خلق و خوي زنان، زشت ترين صفت اخلاقي مردان است. مانند تکبر، بخل و ترس.

هرگاه زني متکبر باشد، بيگانه را به حريم خود راه نمي دهد،

اگر بخيل باشد اموال خود و شوهرش را حفظ مي کند،

و چون ترسان باشد از هر چيزي که به آبروي او زيان رساند فاصله مي گيرد.»

نهج البلاغه- حکمت۲۳۴

حكمت 1نهج البلاغه :روش برخورد با فتنه ها(اخلاقى ، سياسى)

قَال َ[عليه السلام] كُنْ فِى الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.

درود خدا بر او ، فرمود: در فتنه ها چونان شتر دو ساله باش، نه پشتى دارد كه سوارى دهد و نه پستانى تا او را بدوشند.

وَ قَالَ [عليه السلام] لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ فِى عِلَّةٍ اعْتَلَّهَا جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَيِّئَاتِكَ فَإِنَّ الْمَرَضَ لَا أَجْرَ فِيهِ وَ لَكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ وَ يَحُتُّهَا حَتَّ الْأَوْرَاقِ وَ إِنَّمَا الْأَجْرُ فِى الْقَوْلِ بِاللِّسَانِ وَ الْعَمَلِ بِالْأَيْدِى وَ الْأَقْدَامِ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّيَّةِ وَ السَّرِيرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةَ
قال الرضى و أقول صدق ع إن المرض لا أجر فيه لأنه ليس من قبيل ما يستحق عليه العوض لأن العوض يستحق على ما كان فى مقابلة فعل الله تعالى بالعبد من الآلام و الأمراض و ما يجرى مجرى ذلك و الأجر و الثواب يستحقان على ما كان فى مقابلة فعل العبد فبينهما فرق قد بينه ع كما يقتضيه علمه الثاقب و رأيه الصائب .

و درود خدا بر او به يكى از يارانش كه بيمار بود فرمود : خدا آنچه را كه از آن شكايت دارى ( بيمارى ) موجب كاستن گناهانت قرار داد ، در بيمارى پاداشى نيست اما گناهان را از بين مى برد ، آن ها را چونان برگ پاييزى مى ريزد و همانا پاداش در گفتار به زبان ، و كردار با دست ها و قدم هاست ، و خداى سبحان به خاطر نيت راست ، و درون پاك ، هركس از بندگانش را كه بخواهم وارد بهشت خواهد كرد .
مى گويم : ( راست گفت امام على [عليه السلام] ” درود خدا بر او باد ” كه بيمارى پاداشى ندارد ، بيمارى از چيزهائى است كه استحقاق عُوُض دارد ، و عوض در برابر رفتار خداوند بزرگ است نسبت به بندة خود ، در نا ملايمات زندگى و بيمارى ها و همانند آن ها ، اما اجر و پاداش در برابر كارى است كه بنده انجام مى دهد. پس بين اين دو تفاوت است كه امام [عليه السلام] آن را با علم نافذ و رأى رساى خود ، بيان فرمود .

***************

حکمت 42 نهج البلاغه

خدايا!از من در گذر و آن چه بدان از من داناتري،خدايا!آن چه از اعمال نيكو كه تصميم گرفتم و انجام ندادم ببخشاي،خدايا!ببخشاي آنچه با زبان به تو نزديك مي شدم ولي با قلب آن را ترك كردم.

خدايا! ببخشاي نگاه هاي اشارت آميز، سخنان بي فايده،و خواسته هاي بي مورد دل ، و لغزش زبان،

ستايش خداوندي را سزاست،كه قدرت والا برتر، و با بخشش نعمت ها به پديدها نزديك است