آيه شماره 40 از سوره مبارکه نمل

قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ
كسى كه نزد او دانشى از كتاب [الهى] بود گفت من آن را پيش از آنكه چشم خود را بر هم زنى برايت مى‏آورم پس چون [سليمان] آن [تخت] را نزد خود مستقر ديد گفت اين از فضل پروردگار من است تا مرا بيازمايد كه آيا سپاسگزارم يا ناسپاسى مى‏كنم و هر كس سپاس گزارد تنها به سود خويش سپاس مى‏گزارد و هر كس ناسپاسى كند بى‏گمان پروردگارم بى‏نياز و كريم است
در كابینه‏ ى سلیمان، دانشمندترین چهره‏ ها وجود داشتند. «عنده‏ علم‏من‏الكتاب»
انسان مى‏تواند بر طبیعت وقوانین طبیعى حاكم شود. «أنا آتیك»
قدرت انسان مى‏تواند از جنّ بیشتر باشد. «عِفریت من الجنّ - الّذى عنده علم…»
در مواردى باید قدرت خود را اظهار كرد. «أنَا آتیك»
علم منشأ قدرت است. با قدرت علمى مى‏توان به جاى شنیدن صدا و دیدن تصویر، خود اشیا و موجودات را جا به جا كرد. (در انسان، استعدادها، توانایى‏ها و اسرارى است كه تاكنون كشف نشده است). «أنَا آتیك»
در واگذارى مأموریّت‏ها، مسارعه (سرعت عمل) یك امتیاز است. همان‏گونه كه در فروش، مزایده ودر خرید، مناقصه، عامل رقابت و ارزش است. «أنَا آتیك به قبل أن یرتدّ الیك طرفك»
مدّعیان علم وقدرت، باید عملاً حرف خود را اثبات كنند. «فلمّا رآه مستقرّاً»
اولیاى خدا نعمت را از او مى‏دانند. «هذا من فضل ربّى»
نعمت‏هاى الهى را حقّ خود ندانیم. «فضل ربّى»
به علم و قدرت خود مغرور نشویم. «هذا من فضل ربّى»
نعمت‏هاى الهى را به زبان آوریم. «هذا من فضل ربّى»
دادن یا گرفتن نعمت‏ها براى رشد دادن ماست. «ربّى»
نعمت‏هاى الهى وسیله‏ ى بندگى و آزمایشند، نه كامیابى و لذّت‏جویى. «لیبلونى ءاشكر»
انبیا نیز آزمایش مى‏شوند. «لیبلونى»
انسان، مختار است، نه مجبور. «مَن شكر… و مَن كفر»
انسان در گرو عمل خویش است. «و مَن شكر فانّما یشكُر لنفسه»
خداوند به شكر ما نیاز ندارد. «مَن شكر… ومَن‏كفر فانّ ربّى غنى كریم»
در شیوه‏ى دعوت، تملّق ممنوع است. «و مَن كفر فانّ ربّى غنى»
دارایى و سخاوت در كنار هم، ارزش است. «غنى كریم»