دوستی می گفت:ما خودمان از همان ابتدا فرزندان مان را با دنیایی از تعلقات بزرگ می کنیم.همیشه از آنها می خواهیم که به شدت وسایل و لوازم شان را مراقبت کنند،آن را دوست داشته باشند.مرتب زیبایی و مهم بودن نمادهای مادی را برایشان تاکید می کنیم.کودکی که با فطرتی خدایی به دنیا پاگذاشته بود را پس از چند سال تبدیل می کنیم به انسانی سراسر تعلق و وابستگی به پول ،خانه،افرادو…ما بچه ها را از وحدت به کثرت فرا می خوانیم وبه همین دلیل وقتی بزرگ شدند،قدرت معنوی و توجه آنها به خداوند آنچنان که باید اتفاق نمی افتد.