آن کس که دعا می کند نگوید: بارالها مرا محتاج به هیچکس از مخلوقین خود منما ، زیرا انسانی نیست مگر آنکه محتاج به مردم است . اگر می خواهد دعای صحیح بنماید بگوید: مرار به اشرار خلقت محتاج منما. کسی نگوید : خدایا ! از فتنه و امتحان به تو پناه می برم ، زیرا آزمایش مردم قطعی است و حتماً همه ی افراد در زندگی باید مورد آزمایش قرار گیرند ، بلکه در مقام دعا بگوید : خدایا ! از آن امتحانی که موجب لغزش می شود و باعث گمراهی و کجروی انسان می گردد به تو پناه می برم.

و هم جنین می فرماید: هیچ فرد دعاکننده ای از خداوند ،بالاتر از قدر و منزلت و ارزش خود تقاضا ننماید ، زیرا چنین انسانی که تقاضای بی مورد و فوق مقدار وزن خود می نماید .شایسته ی محرومیت است که به آن دعا دست نیابد و آن دعا از وی پذیرفته نشود.

«»زتدگی و ناملایمات»

مردی در حضور علی (علیه السلام ) درباره ی دوست خود دعا کرد و گفت : خداوند هیچ ناملایمی و مکروهی را برای او پیش نیاورد و درباره ی او روا ندارد.علی (علیه السلام) که این دعا را شنید به او فرمود : شما برای دوست خود دعا کرده ای به مرگ، یعنی می گویی: خدایا دوست مرا از دنیا ببر و به حیات او خاتمه بده ، زیرا انسان زنده و کسی که در دنیا زندگی می کند لابد و ناچار باید به ناملایمات و مکروهاتی دچار گردد.

پی نوشت:

شرح ابن ابی حدید بر نهج البلاغه ، ج20، ص289