صدوق رحمه الله در کتاب «من لا یحضره الفقیه » از حسن بن محبوب از عبدالله بن حزم الازدی روایت کرده که گفت:
«شنیدم از ابا عبدالله (علیه السلام) که می فرمود :کسی که روز اول ماه شعبان روزه بگیرد،بهشت برای او واجب گردد و هر کس دو روز روزه بگیرد ،خداوند در هر روز و شبی در دار دنیا به او نظر می افکند و نظر خود را به او در بهشت ادامه می دهد و هر کس سه روز روزه بدارد ،خدا را در عرش او و بهشت خود زیارت می نماید - و سید در «اقبال» گوید :
«شاید مراد به زیارت خدای در عرش برای قومی این باشد که برای اهل بهشت مکانی در عرش می باشد و هر کس به آنجا برسد «زائر خدا » نامیده می شود ، همچنان که خداوند کعبه شریفه را خانه و حرم خود نامیده هرکس قصد آن کند قصد خدا را نموده است .
میرزا جواد آقا ملکی تبریزی ، ترجمه:علیرضا خسروی، المراقبات برنامه کانل خودسازی ،انتشارات مومنین ، چاپ پنجم ، ص 176-177