مرحوم آیت اللّه دستغیب (رحمة اللّه علیه) نقل می‌کند که محمدبن مسلم می‌گوید: مریض بودم در مدینه امام باقر (علیه السلام) مقداری آشامیدنی برایم فرستادند که ظاهرا شربتی بوده است. دیدم بوی خوش داشت؛ غلام گفت: امام باقر (علیه السلام) فرمودند: وقتی شربت را خوردی به خدمت ما بیا. تعجب کردم که نمی‌توانم بروی پای خودم بایستم چه‌طور به محضر امام بروم؟! آن شربت را خوردم گویا از بندها رها شده بودم، بلند شدم رفتم منزل امام باقر (علیه السلام). هنوز بر امام وارد نشده بودم که حضرت فرمودند: بدنت سالم شد گریه کنان داخل اتاق شدم و سلام کردم و دست امام را بوسیدم. امام فرمودند: چرا گریه می‌کنی؟ گفتم از دوری شما گریه می‌کنم حضرت فرمودند: آن شربت را چگونه یافتی؟ گفتم: گواهی می‌دهم که شما اهل بیت رحمتید. وقتی غلام شربت را آورد طاقت ایستادن نداشتم، اما وقتی شربت را خوردم کانّه از بند آزاد شده بودم. حضرت فرمودند: ای محمد! آن شربت را که خوردی از خاک قبر جدّم امام حسین(علیه السلام) بود و بهترین چیزی است که من به آن استشفاء می‌نمایم و هیچ چیزی را بر آن برابری مکن که ما به اطفال و زنان خود می‌خورانیم و از آن خیر بسیار می‌بینیم.[1]

پی نوشت :
1.عبدالحسين دستغيب، گناهان کبیرة، ج 2، ص 565