بعد از نماز داشتم تند تند زیارت عاشورا می خواندم که کودک خردسالم آمد کنارم نشست و گفت بابا چه کار می کنی؟ گفتم دارم با خدا و امام حسین (ع) حرف می‌زنم. با تعجب گفت: بابا! باباجون! زیارتم رو قطع کردم و گفتم باز چی شده؟ گفت: اونا می فهمند چی بهشون میگی؟ گفتم بله؟ بعد که احساس کردم سئوالش عجیب است گفتم: چرا این رو بپرسیدی؟! گفت: خب خیلی تند تند باهوشون حرف می زنی و معلوم نیست چی می خونی؟ اگه من جای اونا بودم که اصلاً نمی فهمیدم چی داری میگی؟[1]

پی نوشت :
1.محمدحسين قديري، ماهنامه خانه خوبان، ش 21، مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني(ره)