روز بيست و هفتم ماه
بيست و هفتم رجب، روز مبعث است كه روز بسيار شريف و با ارزشى است.
رسول خدا(صلى الله عليه وآله) هنگامى به رسالت مبعوث شد كه مردم در جهالت و گمراهى به سر مى بردند; آثار توحيد از ميان رفته و فروغ انسانيّت خاموش گشته بود; عقايد مردم دستخوش خرافات و تحريفات گشته و اهداف والاى انبياى پيشين، به فراموشى سپرده شده بود و بت پرستى، جنايت، زنده به گور كردن دختران، ظلم و بيدادگرى، غارت و خونريزى، پايمال كردن حقوق ضعيفان و فحشا و منكرات، بر سراسر جزيرة العرب حكومت مى كرد.
مردم ساير كشورها نيز، هر كدام به نوعى گرفتار چندگانه پرستى بودند و محبّت و عدالت از ميانشان رخت بربسته و فضايل و ارزش هاى انسانى به افول گراييده بود.
خداوند متعال، در چنين عصرى، حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت بشر، به رسالت برگزيد تا مردم را از بت پرستى و شرك، به توحيد و خدا پرستى دعوت كند و آنان را از تاريكى گناه، و ظلمت هاى جهل، رهانيده و به سرچشمه ايمان و دانش، و پاكى و تقوا رهنمون گردد.
«مبعث» تحوّلى شگرف در زندگى جامعه بشرى و رستاخيزى عظيم در روح انسانها به وجود آورد و جا دارد كه روز بعثت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)را روز «توحيد» و «احياى ارزشهاى انسانى» بناميم.
گرامى داشتِ اين روز و تجليل از رسول گرامى اسلام و تشكيل مجالس و محافلِ جشن و سرور، در حقيقت تجليل از اهداف بلند آن معلّم بشريّت و اعلام وفادارى به توحيد، نبوّت و همه ارزشهاى والايى است كه از سوى نبىّ مكرّم اسلام(صلى الله عليه وآله)به جامعه بشرى عرضه شده است.
در روايتى از امام صادق(عليه السلام) روز مبعث به عنوان شريفترين اعياد ياد شده است.(1) در هر حال بزرگان براى اين روز، اعمالى ذكر كرده اند:
اوّل: غسل كردن در اين روز مستحب است.(2)
دوم: روزه; اين روز در ميان روزهاى سال يكى از چهار روزى است كه روزه گرفتن آن فضيلت بسيار دارد و پاداش فراوانى براى آن نقل شده است.
در روايتى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «هر كس در روز بيست و هفتم رجب روزه بگيرد، خداوند براى او پاداش روزه هفتاد سال را مى نويسد».(3)
سوم: زياد صلوات فرستادن.
در روايتى از امام صادق(عليه السلام) نقل شده است كه: «در اين روز روزه مى گيرى و بر محمّد و آلش زياد صلوات مى فرستى».(4)
چهارم: زيارت رسول خدا و امير مؤمنان(عليهما السلام) است.(5)
پنجم: دوازده ركعت نماز است.
از «ريّان بن صلت» نقل شده است كه هنگامى كه امام محمّد تقى(عليه السلام) در بغداد بود، روز نيمه رجب و روز بيست و هفتم رجب را روزه مى گرفت و همه ملازمان و ياران آن حضرت نيز روزه گرفتند; آنگاه به ما فرمودند، دوازده ركعت نماز بجا آوريم (هر دو ركعت به يك سلام) كه در هر ركعت، «حمد» و «سوره اى» بخوانيم و هنگامى كه نمازها به پايان رسيد، هر يك از سوره هاى حمد، توحيد و معوّذتين (فلق و ناس) را چهار مرتبه بخوانيم; آنگاه چهار مرتبه گفته شود:
لا اِلـهَ اِلاَّ اللهُ واللهُ اَكْبَرُ، وَسُبْحانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ، وَ لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظِيمِ; و چهار مرتبه: اَللهُ اَللهُ رَبِّى لا اُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً و چهـار مرتبـه: لا اُشْرِكُ بِرَبّى اَحَـداً.(6).
1. اقبال، صفحه 673.
2. مصباح المتهجّد، صفحه 814.
3. اقبال، صفحه 673. (به همين مضمون چند روايت ديگر را نيز نقل كرده اند).
4. همان مدرك، صفحه 674 و زاد المعاد، صفحه 40.
5. زاد المعاد، صفحه 40.
6. مصباح المتهجّد، صفحه 814، و زاد المعاد، صفحه 40.