پانزده توصیه حاج محمد اسماعیل دولابی (رحمة الله عليه) در خصوص زندگی مومنانه:

1-هر وقت در زندگی‌ات گیري پیش آمد و راه بندان شد،

بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو با من

چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته ي یار است.

2-زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز

بعد، ذ کر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد،

دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدي برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی

می شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.

3. اگر غلام خانه‌زادي پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن،

روزي غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم؟ این توهین به صاحبش است و ب

این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند. بعد از عمري روزي خدا را

خوردن، جا ندارد براي روزي فردایمان غصه دار و نگران باشیم.

4. گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست.

غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه

اي؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.

5. موت را که بپذیري، همه ي غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود.

وقتی با

حضرت عزرائیل رفیق شوي، غصه هایت کم می شود. آمادگی موت خوب است، نه

زود مردن. بعد از این آمادگی، عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا را

در نظر کوچک می کند و آخرت را بزرگ. حضرت امیر علیه السلام

فرمود:یک ساعت

دنیا را به همه ي آخرت نمی دهم. آمادگی باید داشت، نه عجله براي مردن.

6.اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیاقابل مشاهده است؛

مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.

7. تربت، دفع بلا می‌کند و همه ي تب ها و طوفان ها و زلزله ها با یک سر

سوزن از آن آرام می شود. مؤمن سرانجام تربت می‌شود.

اگر یک مؤمن در شهري بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند.

8. هر وقت غصه دار شدید، براي خودتان و براي همه مؤمنین و مؤمنات از زنده ها و

مرده ها و آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که

می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین ها باز می شود.

9. تا می گویم شما آدم خوبی هستید، شما می گویید خوبی از خودتان است و

خودتان خوبید. خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاري، تو

ستّاري، تو رحمانی و…خدا می فرماید خودت غفّاري، خودت ستّاري، خودت رحما

نی و… . کار محبت همین است.

10. با تکرار کردن کارهاي خوب، عادت حاصل می شود. بعد عادت به عبادت منجر

می شود. عبادت هم معرفت ایجاد می کند. بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می

آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.

11. خدا عبادت وعده ي بعد را نخواسته است؛ ولی ما روزي سال هاي بعد را هم

می خواهیم، در حالی که معلوم نیست تا یک وعده ي بعد زنده باشیم.

12. لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی

بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم کم بر تو

معلوم

شود که به راست ی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال

خودت به

دروغ از خدا تعریف می کردي، فی الواقع راست می گفتی و خدا خوب خدایی بود.

13. ازهر چیز تعریف کردند، بگو مال خداست و کار خداست. نکند خدا را

بپوشانی و

آنرا به خودت یا به دیگران نسبت بدهی که ظلمی بزرگ تر از این نیست. اگر این

نکته را رعایت کنی، از وادي امن سر در می آوري. هر وقت خواستی از کسی یا

چیزي تعریف کنی، از ربت تعریف کن. بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر

از او. هر زیبایی و خوبی که دیدي رب و پروردگارت را یاد کن، همانطور که

امیرالمؤمنین علیه السلام در دعای دهه ي اول ذیحجه می فرماید: به

عدد همه چیزهاي عالم لا اله الا الله

14. “دل هاي مؤمنين كه به هم وصل مي‌شود، آب كُر است. وقتي به علــي عليه

السّلام متّصل شد، به دريا وصل شده است…شخصِ تنها ، آب قليل است و در

تماس با نجاست نجس مي شود ، ولي آب كُر نه تنها نجس نمي شود ،

بلكه متنجس را هم پاك مي كند.”

15. هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن. در “الا"، تشدید را محکم ادا

کن، تا اگر

چیزي باقی مانده، از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود. آن گاه “الله"را

بگو همه ي دلت را تصرف کند