خبردرگذشت فرزند عزیز خانم حاجی آبادی مدیر مدرسه علمیه  چنان سنگین و جانسوز است که به دشواری به باور می‌نشیند، ولی در برابر تقدیر حضرت پروردگار چاره‌ای جز تسلیم و رضا نیست

خداوند قرین رحمتش فرماید

فقدان جانگداز درگذشت علیرضای سه ساله را به خانواده محترمشان تسلیت عرض می نماییم.

بدیع الزمان همدانی ، ابوالفضل احمدبن حسین بن یحیی بن سعید، ملقّب به «بدیع الزمان » یا «بدیع »؛ از نامدارترین ادیبان عربی نویس ایرانی قرن چهارم . او مبتکر مقامه * نویسی ، است و در این فن ، در زبانهای عربی و فارسی و ترکی و عبری و… مقلّدان بسیار داشته است (حاجی خلیفه ، ج 2، س 1785؛ آقابزرگ طهرانی ، ج 22، ص 6). در 358 در همدان متولد شد و همانجا تربیت یافت . این که بعدها در نامه ای خود را «همدان المولد، تغلب المورد و مُضر المحتد» نامیده بیانی طنزآمیز است ، زیرا نمی توان «تغلبی » و در عین حال «مضری » بود (رجوع کنید به تغلب * ، مضر * )؛ اما بیقین عربگرا بوده و همچون بعضی ادیبان آن عصر گرایش ضد شعوبی داشته یا به آن تظاهر می کرده است (الکک ، ص 37؛ ذکاوتی قراگزلو، ص 23ـ24، 27).

ادامه »

علامه سید ذی شان حیدر جوادی، یكی از مشهورترین علمای شیعه در هندوستان، در سال 1317 ش (1357 ق) در روستایی از توابع الله آباد هند به دنیا آمد و پس از طی دروس مقدماتی علوم، راهی نجف اشرف گردید. وی پس از طی سطوح عالیه، در درس خارج فقه و اصول حضرات آیات: سید محسن حكیم، سید ابوالقاسم خویی و شهید سید محمدباقر صدر شركت جست و پس از اقامت ده ساله و اخذ اجازات متعدد روایی و حسبیه از مراجع نجف، برای انجام خدمات دینی به زادگاهش بازگشت. علامه حیدر جوادی در الله آباد هند به مقابله جدی با تفكر مادی گرایی و بدعت وهابیت و تالیف و تدریس و سخنرانی پرداخت و با همكاری یكی از عالمان منطقه، به تاسیس سازمان دینی “تنظیم المكاتب” كه سازمانی بزرگ و فعال در امور دینی است، دست زد. این عالم مسلمان در سال 1356 ش به ابوظبی رفت و با بر عهده گرفتن سرپرستی شیعیان اردو زبان و ارشاد و تبلیغ دین، ده ها نفر از اهل تسنن را به تشیع رهنمون ساخت. علامه حیدر جوادی علاوه بر آن، ده ها مسجد، مدرسه، حسینیه، كتابخانه و درمانگاه را در سراسر هندوستان پایه گذاری كرد و در سال 1376 ش، با حكم مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای به وكالت ایشان در هند منصوب گردید. او همچنین علاوه بر تالیف و تصنیف كتب مفید، موفق شد شبكه جهانی اسلامی را در تلویزیون بمبیی تاسیس نماید و صدای اسلام را به اقصی نقاط هند برساند. از ایشان علاوه بر یكصد تالیف و پنجاه ترجمه، حدود پانزده هزار نوار صوتی و تصویری و هزاران مقاله بر جای مانده است. وی به زبان های عربی، فارسی، اردو و انگلیسی نیز مسلط بود.
آن مرد بزرگ سرانجام در 28 فروردین 1379 ش برابر با عاشورای 1421 ق در 62 سالگی دارفانی را وداع گفت و در الله آباد به خاك سپرده شد.

پادشاهى با عدالت به مرضى دچار شد که بدنش گوشت زیادى آورد و بى حد چاق شد، به حدى که قادر به حرکت نبود. روزى وزراء و امراء کشور براى معالجه او به نزد پزشکان و حکیمان رفتند و آنها را آوردند ولى آنها از معالجه عاجز ماندند تا آنکه شخص خردمند و حکیمى به آنان گفت : داروى سلطان نزد من است . همگى خوشحال شدند، و او را بخدمت سلطان بردند. چون نظرش به سلطان افتاد و نبض او را گرفت ، گفت : سلطان تا چهل روز دیگر مى میرد، اگر سلطان بعد چهل روز زنده بود او را معالجه مى کنم .

سلطان این کلام را شنید لرزه بر تن او افتاد و هر روز بخاطر این غم و ترس از مرگ ، لاغر و ضعیف مى شد تا آنکه مدت چهل روز تمام شد و بدنش مانند مردم معمولى و متعادل شد.

آن خردمند را آوردند و عرض کرد: من در استنباط خود خطا کرده بودم و حکم درست نبود؛ آنگاه رو به وزراء نمود و گفت : این دستور تمهید و مقدمه اى بود براى رفع بیمارى سلطان و هیچ نسخه اى در میان نیست . پس ‍ او را جایزه بسیار عطا کردند.

سرمایه سعادت ص 24

هرچه باشد من نمک پرورده ام / دل به عشق فاطمه خوش کرده ام
حج من بی فاطمه بی حاصل است / فاطمه حلال صدها مشکل است