در ماه مبارک شاگردان برای درک فیض نماز جماعت مغرب و عشاء به منزل ایشان می رفتند، افزون بر برگزاری نماز جماعت در منزل ایشان مجالس تعلیم و انس نیز برقرار بود.این مجالس که از آغاز ماه مبارک آغاز می شد هر شب به مدت دو ساعت تا دهه سوم ادامه می یافت و دهه سوم با غیبت ناگهانی قاضی تعطیل می شد.دیگر کسی مرحوم قاضی را نمی دید.شاگردان ایشان هر چه می گشتند،اثری از ایشان نمی یافتند،نه در نجف،نه در مسجد کوفه ، نه در مسجد سهله و نه در کربلا.خانواده ایشان     نمی دانست که وی در این ایام به کجا می رود.این رویه  و روش هر ساله قاضی تا پایان عمر بود.

پی نوشت:

حسین روحانی نژاد،بحر خروشان،شرح حال عالم ربانی سیدعلی قاضی (ره)،انتشارات کانون اندیشه جوان،چاپ و صحافی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،اول 1386،صص 134-135