در كتاب عيون المحاسن مي نگارد: امام حسين علیه السلام  با انس بن مالك مقدارى راه رفت تا به قبر حضرت خديجه‏ كبرا رسيد، آنگاه گريان شد و به انس فرمود: اكنون تو آزادى كه از نزد من بروى. انس ميگويد: من خويشتن را از آن حضرت پنهان نمودم، ديدم آن بزرگوار مشغول نماز گرديد. وقتى نمازش طولانى شد شنيدم اين اشعار را ميفرمود:
يا رب يا رب انت مولاه‏ فارحم عبيدا اليك ملجاه‏

يعنى اى پروردگار! اى پروردگار كسى كه تو مولاى اوى ميباشى. رحم كن به بنده حقيرى كه تو پناگاه او هستى
اى خدائى كه داراى مقام هائى عالى هستى تو مورد اعتماد من هستى. خوشا بحال‏ كسى كه تو مولاى او باشى
خوشا بحال كسى كه خدمتگزار تو و بيدار باشد و از دست بليه و گرفتارى خود به حضرت ذو الجلال شكايت نمايد. هيچ عليلى و مريضى ندارد كه از محبت مولاى خود بيشتر باشد.
هر گاه غم و اندوه و غصه خويش را اظهار نمايد خداى مهربان جواب او را لبيك خواهد گفت.
هر وقت در اين تاريكى دست بدعا بلند كند خدا وى را گرامى ميدارد و بلطف خويشتن نزديك مينمايد.

بحار الأنوار ؛ ج‏44 ؛ 193