پرستاران، خادمان بی‌منت و فرشتگان سپیدپوش جامعه هستند که لباس خدایی بر تن دارند، آنان حمایت و پشتیبانی جامعه را می‌جویند و خواهان ارج نهادن جامعه به جایگاه واقعی خویشند.

آنگاه که رنج و درد بر کالبد انسان حمله‌ور گشت و سلامت وی را پایان داد، پرستاری به وجود آمد؛‌ یعنی از زمان پیدایش بشر،‌ این حرفه مقدس بر عرصه گیتی نمایان شده است. در مسیر تاریخ، پرستاری همپای پزشکی در خدمت انسان‌ها بوده است و به تدریج، این دو در قالب علم پیشرفت نموده‌اند و در زمان‌های بحرانی، مانند حوادث طبیعی و جنگ‌ها، خدمات شایان توجهی انجام داده‌اند.

به راستی پرستار کیست؟ امروزه تعریفی که از پرستار می شود این است: عده ای از پرسنل بیمارستانها درمانگاهها و مراکز درمانی که از مریضها مراقبت می کنند.
اما تنها این افراد پرستار نیستند بلکه پرستاران واقعی کسانی هستند که در خانواده ها از پدر و مادر پیر و مریض خود نگه داری می کنند یا همسرانی که با وفاداری کامل از همدیگر مراقبت می کنند مثل همسران جانبازان عزیز که نمونه بارزی از پرستاران واقعی و ایثار و فداکاری هستند.

پیامبراکرم(صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏آله) فرمودند: مَن قامَ عَلى مَریضٍ یَوما و لَیلَةً بَعَثَهُ اللّه‏ُ مَعَ ابراهیمَ الخَلیلِ ؛هر کس یک شبانه روز از بیمارى پرستارى کند، خداوند او را با ابراهیم خلیل محشور مى‏کند.


و در جای دیگر ایشان فرمودند:
مَن سَعى لِمَریضٍ فی حاجَةٍ قَضاها أولَم یَقضِها خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ کَیَومٍ وَلَدَتْهُ اُمُّهُ ؛ هر کس براى بر آوردن نیاز بیمارى بکوشد، چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، مانند روزى که از مادرش زاده شد، از گناهانش پاک مى‏شود.

حیف است زینب را پرستار بیمار بخوانند زیرا پرستاری از بیمار یکی از کوچک ترین مسؤولیت های زینب(س) بود، و هر چند پرستاری وظیفه سنگین و ارزشمندی است و پرستار متعهد باید با صبر و حوصله، تحمل هر نوع ناملایمات برای انجام خدمتش بنماید و چنین کاری از عهده هر کس برنمی آید ولی با این حال مقام زینب، آن قدر والا و عظیم است که او را پرستار نهضت و انقلاب حسینی باید بنامیم، زیرا این پرستاری به مراتب مهم تر و سرنوشت سازتر از پرستاری بیمار بود.