نماز به منزله کعبه و تکبیره الاحرام یعنی پشت سرانداختن همه چیز غیر از خدا و داخل شدن در حرم الهی است.

و قیام به منزله صحبت دو دوست و رکوع، خم شدن در مقابل مولای خویش، سجده نهایت خضوع و خاک شدن در مقابل اوست.

وقتی بنده در آخر نماز از پیشگاه خدا باز می گردد سوغات، سلامی از ناحیه او می آورد.

ایشان از قول مرحوم آیت اله سید علی قاضی می فرماید:

اگر کسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد مرا لعن کند.
اگر انسان دریابد که خداوند متعال همیشه و در همه حال از هر زیبایی زیباتر است از انس او هرگز جدا نمی شود.

اگر پادشاهان جهان می دانستند که انسان ممکن است در حال عبادت به چه لذتهای برسد هیچ گاه دنبال مسائل مادی و دنیوی نمی رفتند.

اگر کسی مقید به نماز باشد نماز اول وقت بخواند به جایی که باید برسد خواهد رسید.

کسی که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین اوست احتیاج به هیچ وعظی ندارد.

اول وقت با توجه به نماز وارد شوید و هنگام خواندن حمد و سوره به معنای آن توجه داشته باشید تا این ارتباط حفظ شود.

برای حال پیداکردن در نماز:

الف) در خارج از نماز گناه نکنیم.

ب) در هنگام نماز حصاری دور خود بکشیم تا غیر خدا داخل نشود.

ج) باید علم و عملتان از هم جلو نرود.

برای داشتن خشوع در نماز در اول نماز باید توسلی حقیقی به امام زمان (عج) بکنیم و عمل را تمام و کمال انجام دهیم.

برای حضور قلب در نماز به محض اینکه متوجه شدیم حضور داریم از آن حال خارج نشویم.