آيه شماره 58 از سوره مبارکه مريم‏

أُوْلَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ مِن ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِن ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا

آنان كسانى از پيامبران بودند كه خداوند بر ايشان نعمت ارزانى داشت از فرزندان آدم بودند و از كسانى كه همراه نوح [بر كشتى] سوار كرديم و از فرزندان ابراهيم و اسرائيل و از كسانى كه [آنان را] هدايت نموديم و برگزيديم [و] هر گاه آيات [خداى] رحمان بر ايشان خوانده مى‏شد سجده‏كنان و گريان به خاك مى‏افتادند
هدف همه‏ ى انبیا یكى است. (خداوند پیامبران را در كنار هم قرار مى‏دهد و همه را با یك وصف توصیف مى‏كند) «اولئك الّذین انعم اللّه علیهم …»
مُنعِم حقیقى، خداوند است. «انعم اللّه علیهم»
والدین و نیاكان، از نظر وراثت در تربیت نسل مؤثّرند. «ذرّیةآدم… ذرّیة ابراهیم»
گرچه همه‏ ى انبیا از ذرّیه آدم هستند، ولى در نام بردن نوح و ابراهیم و اسرائیل (یعقوب)، از آنان تجلیل خاصّى شده است. «مع نوح و من ذرّیة …»
گریه در سجده آن قدر ارزشمند است كه خداوند از اهل آن تجلیل كرده است. «سجّداً و بكیّا»
گریه وزارى به درگاه الهى، نشانه‏ ى رشد، شناخت، توفیق و برگزیدگى است. «و ممنّ هدینا واجتبینا…»

حریم عفاف
سفارش خداوند به زنان
خداوند در آیه 31 سوره نور می فرماید:
«ای رسول ! زنان مؤمنه را بگو تا چشم ها را از نگاه ناروا و فروج و اندامشان را از کار زشت محفوظ دارند و زینت و آرایش خود را جز آنکه قهراً ظاهر می شود بر بیگانه آشکار نسازند و باید سینه و بَرِ دوش خود را به مقنعه بپوشانند و زینت جمال خود را آشکار نسازند ، جز برای شوهران خود یا برادران خود یا پسران برادران خود یا پسران خواهران خود یا زنان خودی یا کنیزان ملکی خود و اتباع (و خانواده ای که رغبت به زنان ندارند)(زن و مرد طفلی که هنوز بر عورات و محارم زنان آگاه نیستند و در غیر اشخاص مذکور اجتناب و احتراز کنند.و ان طور پای به زمین نزنند که خلخال و زیور پنهان پاهایشان معلوم شود و توبه کنید به سوی خدا همه ، تا اهل ایمان باشید که رستگار شوید».(1)

ادامه »

آيه شماره 46 از سوره مبارکه مائده
مادر و فرزند برگزیده « وفات حضرت خدیجه سلام الله علیها »
وَقَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِعَيسَى ابْنِ مَرْيَمَ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرَاةِ وَآتَيْنَاهُ الإِنجِيلَ فِيهِ هُدًى وَنُورٌ وَمُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرَاةِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِينَ
و عيسى پسر مريم را به دنبال آنان [=پيامبران ديگر] درآورديم در حالى كه تورات را كه پيش از او بود تصديق داشت و به او انجيل را عطا كرديم كه در آن هدايت و نورى است و تصديق‏ كننده تورات قبل از آن است و براى پرهيزگاران رهنمود و اندرزى است
انبیا و كتاب‏هاى آنان، همه از یك سرچشمه و براى یك هدفند و یكدیگر را تصدیق مى‏كنند. «مصدّقاً»
گرچه انبیا و كتاب‏هاى آسمانى براى هدایت همه مردمند، ولى تنها اهل پروا و تقوا در پرتو این نور، هدایت مى‏شوند. «هدىً و رحمة للمتّقین»

تقویم شمیم یار

آيه شماره 40 از سوره مبارکه نمل

قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ
كسى كه نزد او دانشى از كتاب [الهى] بود گفت من آن را پيش از آنكه چشم خود را بر هم زنى برايت مى‏آورم پس چون [سليمان] آن [تخت] را نزد خود مستقر ديد گفت اين از فضل پروردگار من است تا مرا بيازمايد كه آيا سپاسگزارم يا ناسپاسى مى‏كنم و هر كس سپاس گزارد تنها به سود خويش سپاس مى‏گزارد و هر كس ناسپاسى كند بى‏گمان پروردگارم بى‏نياز و كريم است
در كابینه‏ ى سلیمان، دانشمندترین چهره‏ ها وجود داشتند. «عنده‏ علم‏من‏الكتاب»
انسان مى‏تواند بر طبیعت وقوانین طبیعى حاكم شود. «أنا آتیك»
قدرت انسان مى‏تواند از جنّ بیشتر باشد. «عِفریت من الجنّ - الّذى عنده علم…»
در مواردى باید قدرت خود را اظهار كرد. «أنَا آتیك»
علم منشأ قدرت است. با قدرت علمى مى‏توان به جاى شنیدن صدا و دیدن تصویر، خود اشیا و موجودات را جا به جا كرد. (در انسان، استعدادها، توانایى‏ها و اسرارى است كه تاكنون كشف نشده است). «أنَا آتیك»
در واگذارى مأموریّت‏ها، مسارعه (سرعت عمل) یك امتیاز است. همان‏گونه كه در فروش، مزایده ودر خرید، مناقصه، عامل رقابت و ارزش است. «أنَا آتیك به قبل أن یرتدّ الیك طرفك»
مدّعیان علم وقدرت، باید عملاً حرف خود را اثبات كنند. «فلمّا رآه مستقرّاً»
اولیاى خدا نعمت را از او مى‏دانند. «هذا من فضل ربّى»
نعمت‏هاى الهى را حقّ خود ندانیم. «فضل ربّى»
به علم و قدرت خود مغرور نشویم. «هذا من فضل ربّى»
نعمت‏هاى الهى را به زبان آوریم. «هذا من فضل ربّى»
دادن یا گرفتن نعمت‏ها براى رشد دادن ماست. «ربّى»
نعمت‏هاى الهى وسیله‏ ى بندگى و آزمایشند، نه كامیابى و لذّت‏جویى. «لیبلونى ءاشكر»
انبیا نیز آزمایش مى‏شوند. «لیبلونى»
انسان، مختار است، نه مجبور. «مَن شكر… و مَن كفر»
انسان در گرو عمل خویش است. «و مَن شكر فانّما یشكُر لنفسه»
خداوند به شكر ما نیاز ندارد. «مَن شكر… ومَن‏كفر فانّ ربّى غنى كریم»
در شیوه‏ى دعوت، تملّق ممنوع است. «و مَن كفر فانّ ربّى غنى»
دارایى و سخاوت در كنار هم، ارزش است. «غنى كریم»

آيه شماره 1 از سوره مبارکه حمد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده‏ ى مهربان‏
سيماى «بسم اللّه»
1. «بسم‏ اللَّه» نشانگر رنگ وصبغه‏ ى الهى وبيانگر جهت‏گيرى توحيدى ماست
2. «بسم‏ اللَّه» رمز توحيد است وذكر نام ديگران به جاى آن رمز كفر، و قرين كردن نام خدا بانام ديگران، نشانه‏ى شرك. نه در كنار نام خدا، نام ديگرى را ببريم ونه به جاى نام ا
3. «بسم ‏اللَّه» رمز بقا ودوام است. زيرا هرچه رنگ خدايى نداشته باشد، فانى است.
4. «بسم‏ اللَّه» رمز عشق به خدا وتوكّل به اوست. به كسى‏كه رحمان و رحيم است عشق مى‏ورزيم و كارمان را با توكّل به او آغاز مى‏كنيم، كه بردن نام او سبب جلب رحمت است.
5. «بسم ‏اللَّه» رمز خروج از تكبّر و اظهار عجز به درگاه الهى است.
6. «بسم ‏اللَّه» گام اوّل در مسير بندگى و عبوديّت است.
7. «بسم‏ اللَّه» مايه فرار شيطان است. كسى كه خدا را همراه داشت، شيطان در او مؤثّر نمى‏افتد.
8. «بسم ‏اللَّه» عامل قداست يافتن كارها و بيمه كردن آنهاست.
9. «بسم ‏اللَّه» ذكر خداست، يعنى خدايا! من تو را فراموش نكرده‏ام.
10. «بسم‏ اللَّه» بيانگر انگيزه ماست، يعنى خدايا هدفم تو هستى نه مردم، نه طاغوت‏ها ونه جلوه‏ها و نه هوس‏ها.
11. امام رضاعليه السلام فرمود: «بسم‏ اللَّه» به اسم اعظم الهى، از سياهى چشم به سفيدى آن نزديك‏تر است.

آيه شماره 44 از سوره توبه
لاَ يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ أَن يُجَاهِدُواْ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ
آنان كه به خدا و روز قيامت ايمان دارند، هرگز براى جهاد كردن با مال و جانشان، از تو مرخصّى نمى‏طلبند و خداوند به (حال) پرهيزكاران آگاه است.
مؤمن، از كار فرار نمى‏كند. «لايستأذنك الذين يؤمنون»
ايمان به مبدأ و معاد، عامل اصلى تقوا و شهادت‏ طلبى و حضور در جبهه ‏هاست. «يؤمنون باللَّه واليوم الاخر»
مجاهدان واقعى بايد هم با مال و هم با جان فداكارى كنند.«باموالهم و انفسهم»
تقوى، مانع تخلّف از جهاد با مال وجان است. «ان يجاهدوا… واللَّه عليم بالمتّقين»
ايمان به علم خداوند، مايه‏ ى دلگرمى در جهاد است. «ان يجاهدوا… واللَّه عليم بالمتّقين»
متّقى را در جنگ و جبهه بايد شناخت، نه در خانه و ايّام صلح.«واللَّه عليم بالمتّقين

آيه شماره 55 از سوره مبارکه اعراف
ادْعُواْ رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً إِنَّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ
پروردگارتان را با تضرّع و پنهانى بخوانيد، قطعاً او تجاوزگران را دوست ندارد.
بهتر است دعا با استمداد از كلمه‏ ى «ربّ» و همراه تضرّع و زارى و پنهانى باشد. «اُدعوا ربّكم تضرّعاً و خفية» دعاى پنهانى از ريا دور و به اخلاص نزديك‏تر است.
دعا وقتى مؤثّر است كه خالصانه و همراه با تضرّع باشد. «تضرّعاً و خفية»
با تمام وجود و با كمال خضوع خدا را بخوانيم و زبانمان نماينده همه‏ى وجود ما باشد. «اُدعوا… تضرّعاً»

آيه شماره 101 از سوره مبارکه مائده
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَسْأَلُواْ عَنْ أَشْيَاء إِن تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ وَإِن تَسْأَلُواْ عَنْهَا حِينَ يُنَزَّلُ الْقُرْآنُ تُبْدَ لَكُمْ عَفَا اللّهُ عَنْهَا وَاللّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! از امورى كه اگر برايتان آشكار شود ناراحتتان مى‏كند نپرسيد، و اگر هنگام نزول قرآن از آنها سؤال كنيد، برايتان روشن مى‏شود. خداوند از سؤال‏هاى نابجاى شما گذشت و خداوند آمرزنده بردبار است.
همانا (از اين گونه سؤالها) گروهى از پيشينيان نيز پرسيدند (و چون طاقت عمل نداشتند) نسبت به آن منكر و كافر شدند.
دانستن هر چيزى، نه لازم است، نه مفيد، بلكه بايد سراغ دانش‏هاى مفيد رفت. «لاتسألوا» (حسّ كنجكاوى بايد تعديل شود ونبايد در پى اطلاعاتى رفت كه سبب ايجاد كدورت، مشكلات واختلال نظام جامعه مى‏شود.)
مكلّف نساختن مردم به پاره‏اى از احكام، پرتوى از عفو و گذشت الهى است. «لاتسألوا… عفى اللَّه عنها»
خداوند به بندگان مهلت توبه مى‏دهد. «غفور حليم»
اگر مردم ظرفيّت نداشته باشند، بيان پاره‏اى حقايق، سبب كفر آنها مى‏شود. «قد سألها قوم من قبلكم ثمّ اصبحوا بها كافرين»